25 listopada
Pierwsze podejście pod nura pacyficznego wykrytego przez Zbyszka Kajzera na jeziorze Miedwie zakończyłem ... kilkaset metrów od domu. Miałem w tym wszystkim wiele szczęścia bo mogło to się zakończyć zupełnie inaczej. Młoda panna w samochodzie swojej mamusi była pewnie tak podekscytowana komplementami serwowanymi przez siedzącego obok kawalera, że znak STOP umknął jej uwadze 💥. Efekt - jestem bez swojego auta. Ale jakoś trzeba sobie radzić. Noc zarwana, bo niestety wszystko to długo trwało, ale po 3 godzinach z miejsca zderzenia odjeżdżam wypasionym oplem. Nur musi jeden dzień poczekać. I co najważniejsze, jak się okazało, poczekał 😋.
Następnego dnia dotarłem nad Miedwie do Wierzchlądu jako pierwszy. Po chwili pojawiła się ekipa wrocławska i poznańska. Jest nas 7 osób. To powiedzmy sobie szczerze jak na wagę gatunku, który przyjechaliśmy tutaj zobaczyć niewiele. Ale to może i dobrze bo molo (chyba trochę zbyt szumna nazwa bo to bardziej pomost 😀) jest wąskie. Na szczęście z jednej strony jest barierka, która chronić nas będzie, gdyby ktoś w przypływie nadmiernych emocji i chęci zobaczenia ptaka nieopatrznie zrobił "fik" w zimną toń 😁.
Aura nie jest najgorsza. Niebo zaciągnięte ciemnymi chmurami ale nie pada, wiatr też nie jest zbyt uciążliwy. Jest już na tyle jasno, że można dostrzec po środku jeziora stado perkozów: dwuczubych i rdzawoszyich, jest też stadko gągołów. Wszyscy w skupieniu skanują lunetami olbrzymi akwen. W końcu Wojtek Marciniak informuje, że widzi jakiegoś nura, który jest jednak w znacznym oddaleniu nie tylko od nas ale i od stada perkozów czyli praktycznie przy drugim brzegu. Po chwili wszyscy mają już go w lunetach. Jedno jest pewne nie jest to nur rdzawoszyi. A więc jest dobrze 😉. Ptak zdecydowanie tnie falującą toń po skosie co powoduje, że ten ogromny dystans do nas zaczyna się skracać. Teraz już z całą pewnością możemy powiedzieć, że nie ma charakterystycznej dla nura czarnoszyjego białej plamy na boku. Nur w końcu podrywa się do lotu i ląduje wśród perkozów około 300 metrów od nas. Niestety jak to się mówi na "12" czyli na przedłużeniu wąskiego pomostu. "Miodzio" dla tych stojących na przedzie. Pozostali muszą poczekać aż obiekt przemieści się w kierunku północnym. Na szczęście po chwili już wszyscy możemy oglądać kandydata na nura pacyficznego. Generalnie ptak o bardzo ciemnym ubarwieniu wierzchu przy braku odpowiedniego światła. Sylwetka tego nura sprawiała wrażenie takiej przysadzistej, "krótkiej". Głowa okrągła z dość delikatnym dziobem. Szerokie "karczycho". Tył szyi i wierzch głowy w odpowiednim świetle były szare (może nawet niebieskoszare) co kontrastowało z pionowymi ciemnymi pasami po bokach szyi. Na grzbiecie w odpowiednim świetle można było dostrzec jasne zakończenia piór układające się w "fale", a więc wzór odpowiedni dla ptaka młodego. Pasek na szyi pod gardłem raz był widoczny innym razem już nie był taki oczywisty. Muszę się przekonać jednak do phonoscopingu bo znowu jestem bez dokumentacji 😏. Za to Wojtek Marciniak nakręcił bardzo przyzwoite jakościowo filmiki, z których kilka stopklatek, za zgodą oczywiście autora, mogę pokazać w mojej relacji. No i aby być precyzyjnym to dodam jeszcze, że widziałem też dwa nury czarnoszyje i jednego nura rdzawoszyjego, ale one akurat trzymały się zupełnie na obrzeżu perkozowego stada.
Stado perkozów wraz z nurem pacyficznym przed 10 zaczęło dryfować w kierunku północno-zachodnim oddalając się coraz bardziej od nas. Dalsza nasza obecność chyba już nie miała większego sensu. Na pomoście nastąpiła wymiana obserwatorów 😉.
 |
| Nur pacyficzny Gavia pacifica - widoczna obróżka na szyi |
 |
| Wszystko wskazuje na to że młody nur pacyficzny Gavia pacifica z jeziora Miedwie będzie jedynką dla Polski. Brawo Zdenek !!! |
 |
| Nur pacyficzny Gavia pacifica |
 |
| Nur pacyficzny Gavia pacifica |
 |
| Z ekipą wrocławską. Od lewej Maks Bojarowski, ja, Jacek Zygadło i Wojtek Marciniak. Fotkę strzelił nam Michał Szumski. Dzięki |
15-16 listopada
Świstunka brunatna (Phylloscopus fuscatus) wykryta przez
Zbyszka Kajzera na oczyszczalni w Pobierowie w Dniu Niepodległości okazała się
wyrozumiała i zaczekała te kilka dni i na mnie 😉.
Nie
mogłem jechać od razu po tłiczu czerniczki
co byłoby rozsądne bo miałem wówczas do niej 200 km no ale nie zawsze są te
możliwości czasowe.
Po
nocnej jeździe dotarłem do Pobierowa. Zdenek podał mi dokładnie jak i gdzie mam
podjechać. Wskoczyłem w gumiaki (całe szczęście że je zabrałem) i przebrnąłem
przez błoto do kępy krzewów w której najbardziej lubiła przesiadywać świstunka brunatna. Może minęło około 5 minut
jak już mogłem cieszyć się ze zdobyczy. A zdobycz dla mnie to nie byle jaka bo nie tylko
do listy Wielkiego Roku ale i to nowość na mojej liście krajowej 😁. Liczyłem co
prawda, że zobaczę ją już podczas jesiennego "Weekendu Rzadkości" ale
… Stachu nie marudź 😉. Niestety ptak mega skryty pojawiający się na ułamek
sekundy w miejscach bardziej wyeksponowanych nie dawał możliwości na wykonanie
jakiejś fotki, przynajmniej nie moim sprzętem. Świstunka
przemieszczała się to tu to tam zawsze dając o sobie znać głosem z dna
gęstwiny. Zdobyłem trochę nagrań więc dowód spotkania mam. Głos świstunki zwabiał raniuszki
a w krzewach uwijały się zdecydowanie mniej skryte pierwiosnki.
Ptak z Dalekiego Wschodu był aktywny głosowo, z dłuższymi przerwami,
praktycznie przez cały okres mojego pobytu czyli w zasadzie cały dzień. Po
jakimś czasie pojawili się też dwaj ptasiarze z regionu zachodniopomorskiego no
ale zdobyczy zdjęciowych ze spotkania z tą syberyjską świstunką nikt nie posiadł. Pogoda również nie
była łaskawa. Ciężkie chmury, wilgotno i zimno…ponuro i przygnębiająco. Zostaję
do jutra. Może się uda ?
 |
| Raniuszek czarnobrewy Aegithalos caudatus europaeus |
Następnego
dnia scenariusz bardzo podobny, pogodowo również choć miało być słońce. Ptak
czmychający między zielskiem, aktywny głosowo, dający się zobaczyć jedynie
przez ułamek sekundy. Byliśmy dzisiaj w czwórkę. Zdjęć nikt nie zrobił.
Stymulacja niewiele pomogła a w zasadzie nie pomogła wcale. Pozostaje cieszyć
się tym co się ma i wracać. Kolejne 1 100 km w kołach.
12 listopada
Po pięknej wczorajszej aurze dzisiaj pogoda diametralnie się zmieniła. Jest pochmurno a przez to ponuro. W drodze do Żnina jazdę utrudniały gęste mgły. Dotarłem do Jeziora Żnińskiego Dużego gdzie wczoraj Wiesiek Bagiński wykrył młodą czerniczkę Aythya collaris. Pozostało tylko ustalić mniej więcej gdzie kaczucha się trzyma. W końcu udało mi się dodzwonić do Wiesia, który precyzyjnie określił gdzie mam szukać. Warunki obserwacji komfortowe. Różnogatunkowe zgrupowanie blaszkodziobych (głowienki, czernice, ogorzałka, krzyżówki, łabędzie nieme) trzymało się wschodniego brzegu jeziora i można było je obserwować spacerując chodnikiem wzdłuż ulicy Wilczkowskiej w Żninie. Jedyną przeszkodą były rosnące wzdłuż brzegu jeziora drzewa, które trochę ograniczały widoczność. Czerniczkę udało mi się odnaleźć dość szybko. Spała z głową na grzbiecie, a więc w charakterystyczny sposób dla kaczek. Jej trójkątny kształt głowy od razu rzucał się w oczy i nie miałem wątpliwości, że to ona. Dołączył do mnie Robert Sopoliński. Północnoamerykański przybysz w końcu się ożywił pokazując się w całej okazałości. Szkoda tylko, że nie pokazało się choć na chwilę słońce.
 |
| Czerniczka Aythya collaris - charakterystyczny szpiczasty czubek głowy |
 |
| Czerniczka Aythya collaris z samicą głowienki Aythya ferina |
 |
| Czerniczka Aythya collaris |
 |
| Czerniczka Aythya collaris |
 |
| Czerniczka Aythya collaris |
 |
| Czerniczka Aythya collaris - styl grzbietowy 😉 |
 |
| Czerniczka Aythya collaris |
 |
| Czerniczka Aythya collaris |
 |
| Czerniczka Aythya collaris |
 |
| Czerniczka Aythya collaris w towarzystwie innych kaczek |
 |
| Czerniczka Aythya collaris |
11 listopada
Narodowe Święto uczciłem nadrabianiem zaległości w "papierach". I kiedy wydawało się, że w "pracy twórczej" nikt mi nie będzie przeszkadzał zadzwonił "Dziku". Pogadaliśmy trochę m.in. o najbliższych planach w Wielkim Roku po czym wróciłem do pracy. Nie na długo. Dzwoni Sławek Dąbrowski. "Stasiu wiesz, że na Walewicach jest siewka złotawa ? Właśnie jadę". A skąd miałem wiedzieć jak od kilku dni PGL nie działa ? Bida jak cholera bez tego PGL-a 😀. Szybka decyzja. Jest godzina 14:40. Na szczęście jest słonecznie więc jest szansa, że dotrę na miejsce kiedy będzie coś jeszcze w lunecie widać. Do stawów w Walewicach nie mam daleko. Niecała godzina jazdy. Dzisiaj było to znacznie szybciej 😉. Nigdy wcześniej na tym obiekcie nie byłem. A to dlatego, że podobno właściciel nie jest przychylnie nastawiony do ptasiarzy. Sławek podesłał mi pinezkę gdzie zostawił swój samochód. Docieram w to miejsce. Okazuje się jednak, że w międzyczasie wysłał mi kolejną, z dokładnym już miejscem gdzie mam dojechać. Niestety nie dotarła. Wysyła kolejny raz. Czas nieubłaganie ucieka, słońce coraz niżej. Nawigacja pokazuje mi że mam tam jeszcze 6 km i 10 minut. O nie, to nie na moje nerwy. Wbijam się w jakąś drogę przy stawach. Nie jest źle bo póki co jest wyłożona płytami betonowymi. Okazuje się po chwili, że jest to droga... po grobli stawów 😲. No fajnie. Tylko teraz tego trzeba aby pojawił się z naprzeciwka jakiś "strażnik". Na szczęście bez niespodzianek docieram do grupki ptasiarzy: Marcin Charymski, Marcin Faber, Staszek Turowski, Sławek Dąbrowski i Janek Fuss, który stwierdził: "Stasiu, podziwiam Twoją odwagę, bo do takich jak Ty tutaj strzelają". Oczywiście nawiązał do mojej jazdy po grobli no i oczywiście żartował 😂. Za to takiego komfortu obserwacji jeszcze nie miałem. Trzy lunety Swarowskiego do mojej dyspozycji wycelowane w skrzydlaty obiekt. Fajnych mam tych kolegów 😁. Siewka złotawa początkowo żerowała sobie spokojnie w grupie siewek złotych i czajek a następnie zaczęła intensywną kosmetykę upierzenia połączoną z kąpielą. Była wyraźnie mniejsza od siewek złotych, miała ciemny wierzch głowy (czapeczka), wyrazistą jasną brew, a na pokrywach usznych wyraźną ciemną plamkę. Niestety w locie jej nie widziałem. Istotnie dotarłem w ostatnim momencie aby móc nacieszyć się obserwacją. Słońce za chwilę zniknie za horyzontem. Dokumentacji nie udało mi się zrobić. Ptak był w odległości ok. 400 metrów. Wpis będą więc zdobiły zdjęcie Staszka Turowskiego siewki złotawej w locie oraz krótki filmik Marcina Fabera. Chłopaki dziękuję za udostępnienie. A tak w ogóle to ciekawa historia z tym ptakiem. Podobno jest tu już od 1 listopada ale dopiero dzisiaj Marcin Sidelnik i Wojtek Górski byli w stanie na 100 % określić przynależność gatunkową. Brawo !Tak więc niespodziewany gatunek wpadł mi na listę Wielkiego Roku. Jutro wyprawa na Kujawy po czerniczkę.
 |
| Siewka złotawa Pluvialis fulva w locie. Widać wszystkie cechy, które opisałem w tekście a dodatkowo, ciemnoszare "pachy". Staszek Turowski jak zwykle czujny 😀. Brawo ! (fot. Stanisław Turowski) |
Siewka złotawa Pluvialis fulva. Autor filmiku: Marcin Faber
